|
Vegas, here we come. Het is maar 100 mijl. Maar wel 100 hele hete mijlen. De weg is recht en saai. Dan komen we na 70 mijl (en een kleine drinkstop tussendoor) bij de Hoover dam. 4 mijl van te voeren moet iedereen door de politiecontrole. Twee koffers moeten worden opengemaakt. Het gaat goed.
Bij de Hooover dam zijn ze een heel nieuw stuk snelweg op hele hoge palen aan het aanleggen. Dan hoeft vooral het vrachtverkeer niet meer over de smalle dam zelf te rijden. Dat zal een hoop schelen in de files straks. Het loopt al vanaf 2003 en van 2007 hebben ze de laatste 2 cijfers al witgeverfd. Dus wanneer het klaar is, is nog onduidelijk. Dan de dam zelf. Van boven af ziet het er niet zo indrukwekkend of diep uit. Uiteraard foto’s maken. Dan slingeren we verder naar beneden. Aan de ene kant de klok van Arizona, aan de andere kant die van Nevada. Beide tijdens het rijden op de foto gezet. Het is nu zo blaf heet dat je echt niet terug gaat lopen om ze er alsnog een keer op te zetten. Gelukkig kunnen we de motoren in een parkeergarage zetten. Staan ze in ieder geval uit de zon. Geen gekookte eieren straks hopelijk. Het blijkt toch nog 93 graden Fahrenheit in de schaduw te zijn. We gaan gelijk in de rij voor de Hooverdam toer. Eerst een filmpje over het ontstaan. Dan met een gids de catacomben in. Zeer interessant om te zien. We staan boven op de oude extra doorvoer om de rivier om te leiden. Hij wordt nog steeds gebruikt. De trillingen die we voelen zijn de 88.000 gallon water per uur die door de buizen razen. Zie de folder. Dan 1 etage hoger om de turbines te zien. Indrukwekkend groot, maar niet groot genoeg om Las Vegas van stroom te voorzien. Wie kan dat wel?? Dan weer wat etages omhoog om bij het terras te komen waar je uitzicht hebt op de waterloze achterkant van de dam. Dan is het al een stuk indrukwekkender om te zien. En dan te bedenken dat dit is opgezet om de agrariërs in California van beter, betrouwbaarder water van de Colorado rivier te voorzien. Inmiddels begint het al tegen twaalven te lopen en krijgen we honger. We scoren twee cheeseburgers en een salade. Cola en thee. Beste lunch. Tijd om op te stappen. Dan moet Horst zijn motor worden aangeduwd omdat de startknop blijft hangen. We gaan aan de andere kant de berg weer af. Wat een mensen staan daar in kilometerslange rijen te wachten om de dam te gaan zien. Wat hebben wij een ongelooflijke mazzel gehad dat we overal zo maar door konden rijden. Je moet er echt niet aan denken om met deze hitte in de file te staan. We rijden langs een prachtig meer dat Lake Mead zou heten. Maar ik heb op de heenweg ook al een afslag gezien naar Lake Mead met een meer daarbij. Zou dat hetzelfde meer kunnen zijn? Lijkt mij niet. Dan naderen we Las Vegas door de woestijn. De lucht is zo heet dat het zeer doet aan je gezicht. Het zweet breekt je spontaan aan alle kant uit. De lucht trilt zo erg van de hitte dat de stad helemaal beeft als je er naar kijkt. Tanken in een voorstad. En dan als een compacte colonne de stad in. Het kleine fototoestel wordt zo heet dat ik het amper kan vasthouden. Eindelijk komen we bij het hotel aan. Pal onder de Stratosphere Tower. Mooi dicht bij de Strip. Na wat parkeerproblemen in de parkeergarage gaan we inchecken. Dat duurt nogal even. Want de rij is lang en je moet allemaal apart inchecken. Ik zie een aankondiging van Cirque du Soleil. Zou je hier kaartjes kunnen krijgen? En ja, verdomd, het lukt. Kaartjes voor 10.30 uur vanavond. YES, onze dag is al helemaal goed. Dan naar de 5e etage om de bagage weg te brengen. Andere broek aan en weer naar buiten. Zodra je met de lift naar boven gaat, hoor je dus helemaal niets meer van de heksenketel die het casino is. Dat is wel prettig voor vannacht. Kun je toch nog goed slapen. Onderweg zien we de Starbucks die gewoon in de lobby / gokhal van ons hotel zit. Daar kopen we een bak echte cappuccino. Heerlijk zegt Peter. Hier gaan we dus morgenochtend ontbijten. We gaan lopen over The Strip. Het is echt geweldig. Vanwege de hitte schiet het niet echt op, maar je kunt alles wel goed bekijken. Onderweg kopen we nog wat te drinken. Je verdampt hier sneller dan je drinken kunt. Rond kwart over zes zijn we bij de Venetian. Buiten ziet het er prachtig uit. Foto’s. Er varen gondels. Ik meen op tv gezien te hebben dat je dat ook binnen had. Dus gaan we binnen kijken. Na het onvermijdelijke casino gaan we de trap op en lopen wat doelloos langs de winkeltjes. En dan opeens is daar een Italiaans dorpje met de binnengondels. Prachtig. Foto’s. Er staat nog een hele stille persoon voor doge te spelen. Het is echt geweldig mooi gemaakt. Het is inmiddels etenstijd geworden. Niet dezelfde fout maken als gisteren en te lang wachten. Daar krijg ik te veel last van. We nemen een salade met kip. We hebben daar lekker even uitgerust. Verder gaat het weer. Want er is nog zoveel te zien. Op naar het Bellagio. Voor het Bellagio maakt Peter nog een filmpje van het waterorgel dat op dat moment juist nog aan het spuiten is. We pikken nog net de laatste stralen mee. Mooi gezicht. In het Bellagio zelf zou een plantenshow van de planten langs de Route 66 moeten zijn in the conservatory. Althans volgens een mevrouw die we spraken bij de Hoover dam. Dus door het Bellagio op zoek naar de conservatory. Het Bellagio zelf valt een beetje tegen na the Venetian. Het is het allemaal net niet. We vinden de plantententoonstelling en zijn bepaald niet onder de indruk. Qua planten zijn ze hier blijkbaar niets gewend. Dat hebben wij weel beter gezien. Dit is echt niets. Met 5 minuten lopen we weer verder. Even naar de restroom. Die is wel heel mooi met klassieke spiegels en zo. Best chique. De strip blijft lokken met allerlei mooie hotels en van harde muziek voorziene jongerententen. We lopen er langs op zoek naar New York New York. Dan zie ik een bekende toren uit New York. Daar zal het wel zijn. Heel mooie nepgeveltjes aan de buitenkant. Daar gaan weer een paar foto’s. Ik zie de fakkel van Lady Liberty. Die moet er ook nog op. Dat valt helemaal niet mee. Dan zien we aan de overkant van de weg nog een hotel met een aantal felgekleurde daken, net als de Efteling. Foto. We gaan NYNY binnen om onze reservering om te zetten in echte kaarten. Wow, wat een geweldige tent. Alles in art deco stijl. Helemaal goed. We genieten van alle mooie geveltjes. Eerst maar eens op zoek naar de ticketbox. We zagen iets met tickets en tours, maar dat was niet goed. Heel het casino door om er te komen. Je zou hier makkelijk de weg kwijt kunnen raken. Onderweg zien we nog een Starbucks. Die is straks voor ons. Bij de ticketbox kunnen ze onze naam niet echt goed vinden. Maar we krijgen toch andere kaartjes. Plus een hele toespraak waar we echt geen chocolade van kunnen maken. Zo snel praat het mens. Nou we zien wel. Eerst koffie bij Starbucks. En dan nog een rondje om wat ansichtkaarten en postzegels te scoren. En dan gaan we naar Cirque du Soleil. Het begint al om kwart over tien met wat opwarmertjes. Twee dikke dames die aardbeien ronddelen. Een zogenaamd echtpaar die sexueel getinte grapjes maken. Een vrouw in een witte bondjas. Dan begint de show echt. Het is een hele bijzondere show. Zo helemaal niet Cirque du Soleil zoals wij het kennen en toch ook weer wel. Veel blote tieten, veel gepraat over sex, tussendoor mooie acts zoals die twee dames in de badkuip met acrobatiek op de rand, die man die zijn gewrichten alle kanten op kan buigen zodat het gewoon eng is, die man en vrouw die je laten denken dat met een draai in iemands armen springen een fluitje van een cent is en laten zien wat echt op elkaar vertrouwen is, een man en een vrouw die lappen stof als trapeze gebruiken. Dat is dus echt Cirque du Soleil zoals wij dat kennen. Maar het verhaal er om heen is heel bijzonder. Zeker ook voor de quasi preutse Amerikanen. Alles bij elkaar weer een mooie show. We hadden het idee dat er relatief weinig mensen aan mee deden. En bij deze show werd erg veel gewoon gepraat. Dat hadden we nog niet eerder mee gemaakt. Om twaalf uur is het afgelopen. Tevreden lopen we weer naar buiten door het casino. We gaan eerst een eindje op huis aan lopen. Dan bedenken we dat we misschien wel met de bus willen. De eerste bus rijdt net weg als wij er aankomen. Met nog wat mensen wachten we zeker een kwartier op de volgende bus die gewoon doorrijdt. Shit. Dan toch maar lopen. Geen zin om nog een kwartier te wachten. Op een gegeven moment hebben we de bus zelfs ingehaald. Het is nog steeds heel druk op de Strip. Maar hij doet net de deur dicht. Als ik op de deur tik om mee te mogen, haalt de chauffeur zijn schouders op en rijdt weg. Rotzak. Dan toch maar weer lopen. De Starbucks op de Strip waar we op de heenweg iets te drinken hebben gekocht is nu dicht. Maar we hebben nu munten(van de postzegelautomaat) dus we kunnen bij een automaat wat flesjes drinken kopen. Het is nog steeds erg warm en van het wandelen wordt je dorstig. We lopen toch echt stevig door, maar het is ruim half twee als we bij het hotel aankomen. Daar zien we Hans en Jeanette en Bram. Die gaan nog een biertje halen. Nou wij niet. Hup naar boven en douchen. Gauw die zeiknatte zweetkleren uit. Heerlijk gedoucht. En rond twee uur slapen. Mooi dat we uit mogen slapen morgen. |